Krok VI – Podkład pod posadzkę drewnianą

Podkład pod posadzkę drewnianą jest podstawowym elementem konstrukcji podłogi, tworzącym stabilną płytę na mało stabilnej warstwie termoizolacji. W odróżnieniu od klasycznych podkładów, podkład podłogi ogrzewanej różni się tym, że jest zintegrowany z elementami grzewczymi.

W pomieszczeniach mieszkalnych najczęściej stosuje się podkłady pływające wykonane z betonu lub anhydrytu, których odporność na obciążenia skupione powinna być powyżej 1,5kN. Ze względów wytrzymałościowych pod podłogi pływające wystarczy beton klasy C – 16/12, pod podłogi warstwowe, klejone do podkładu, jego wytrzymałość powinna mieć wielkość C – 20/16, a pod elementy lite wytrzymałość powinna mieć wartość minimum C – 25/20. W dolnej części podkładu zatopione są przewody grzewcze. Kilkanaście mm nad przewodami grzewczymi zaleca się zainstalowanie zbrojenia w postaci siatek – kratownic, ewentualnie zbrojenia rozproszonego – włókien fibrowych. W przypadku podłóg z litego drewna, zbrojenie przejmuje naprężenia rozciągające a w dodatku, w niewielkim stopniu, ale wpływa na równomierny rozkład ciepła w podkładzie. Optymalna grubość wylewki betonowej wynosi 70mm, anhydrytowej 55mm. Zwiększenie grubości skutkuje zwiększoną bezwładnością ogrzewania oraz równomiernością w rozkładzie temperatury. Zmniejszenie grubości to spadek bezwładności i sztywności podkładu, ale i niejednorodny rozkład temperatury na powierzchni podkładu. Maksymalna wilgotność pozwalająca na montaż posadzek drewnianych wynosi 1,5% CM dla betonu i 0,3% CM dla anhydrytu.

Poniżej graficzny obraz układu temperatur w różnych rodzajach wylewki z różnym rozstawem rurek grzewczych.

Poniższe termogramy potwierdzają tezę o bardziej równomiernym rozkładzie temperatur w przypadku wylewki betonowej.

W przypadku okładzin drewnianych oporność cieplna podkładów ma marginalne znaczenie, ponieważ na przepływ ciepła największy wpływ ma oporniejsza cieplnie posadzka drewniana.

Podkład grzewczy na bazie cementu jest jastrychem pływającym, gdzie występuje skurcz betonu podczas jego wiązania oraz rozszerzalność termiczna podczas funkcjonowania. Wymaga to zastosowania dylatacji, które wykonujemy w przypadku:

• styku z przegrodą pionową,
• ograniczeń powierzchni (30m², 40m² – zbrojona),
• ograniczenia długości boku (6m, 8m – zbrojona),
• ograniczenia proporcji boków większej niż 1:2,
• wydzielenia kształtnych powierzchni z niekształtnej płyty podłogi ( przejścia w drzwiach itp.),
• rozdzielenia pól grzewczych. Pola należy kojarzyć nie tyle z obwodem grzewczym co z ich różną temperaturą.
• planowanego podziału pól grzewczych stosownie do różnych okładzin podłogowych, jako że ceramika i drewno dają różną temperaturę podkładów i dlatego należy je rozdzielić.

Uwaga: przy podłogówce powinny funkcjonować wyłącznie dylatacje. Nie należy wykonywać nacięć skurczowych blichówką w dowolnych miejscach, ponieważ pękająca płyta wylewki może uszkodzić rurki grzewcze.

Właściwości wylewek anhydrytowych odbiegają nieco właściwościami od wylewek betonowych. Wynika to z elastyczności materiału, co pozwala na wykonanie większych połaci bez dylatowania – do 300 m², wylewka betonowa – do 30/40m² zbrojona. Wylewka anhydrytowa może mieć mniejszą grubość tzn. ok. 5 cm (3,5 cm nad rurkami grzewczymi). Przy prawidłowym wykonywaniu wylewek anhydrytowych łatwiej uzyskać płaskość powierzchni, co poprawia przenikalność cieplną, szczególnie przy podłogach pływających.

Przewodność cieplna zawiera się w przedziale od 1,4 do 2,0 W/mK, i jest pochodną gęstości z zakresu 1900 – 2200 kg/m³, dla porównania beton ma od 1,3 do 1,7 W/mK.

Dopuszczalna płaskość wylewek wg wytycznych ITB 2014r. wynosi 3mm na dwumetrowej łacie.

Rzadziej spotykany jest podkład z płyt drewnopochodnych z aluminiowymi pasami transmisyjnymi albo z płytami kompozytowymi o wysokiej przewodności cieplnej. Tego rodzaju rozwiązania mają zastosowanie w lekkich konstrukcjach budynków, które u nas należą do rzadkości.